Er zijn al veel artikelen aan gewijd en de kranten stonden er vaak bol van. Een van de artikelen had als kop: “Kekerdom heeft de schoonste doden”. Dat sloeg natuurlijk op het kerkhof dat rond de kerk gelegen is. Natuurlijk, het is ook wel heel bijzonder. De kerk in Kekerdom is de enige in heel Nederland die buitendijks staat en waar dus ook regelmatig het kerkhof onder water staat. Dat trekt altijd veel bekijks. De Kekerdommers zelf staan er niet meer van te kijken, die vinden dat intussen heel gewoon. Ik heb er zelf, geboren in de Liemers, erg aan moeten wennen, aan al dat water.

Maar ik zou er op een bijzondere manier bij betrokken raken. Doordat ik zitting nam in het kerkbestuur en na het wegvallen van koster Grada Verheyen ook nog de functie van kerkkoster kreeg, raakte ik heel nauw betrokken bij het reilen en zeilen van de kerk. En zodoende ook met de stand van het water die ik toen angstvallig in de gaten ging houden.

Zo werd het december 1993. Het water bleef maar stijgen en we maakten ons al grote zorgen of het pad naar de kerk wel droog zou blijven. “Och, maak je maar geen zorgen, werd me verteld. “na 1926 is er geen water meer in de kerk geweest, dus dat gebeurt nu ook heus niet”. Ja, dat konden ze nu wel zeggen, maar in 1988 stond in de Goede Week het kerkpad ook onder water tot aan de kerkdeur. Het liep toen nog net niet naar binnen, maar we hebben ons grote zorgen gemaakt of we met de Paasdagen wel in de kerk zouden kunnen komen.

Alle bijdragen onder ‘Hoogwater’ zijn van Joke Giesen, uit het boekje ‘Kekerdom in de Kijkerd’.

Water in de kerk

Kerstmis verliep intussen toch heel sfeervol en er waren veel mensen aanwezig. Bij de kerk hadden we een bord geplaatst met “missen in de UNA” erop geschreven om de mensen op de hoogte te brengen. Alleen de kerkklokken misten we, maar hiervoor had fanfare UNA een geweldige oplossing. De muzikanten gingen voor de UNA en op verschillende plaatsen in Kekerdom staan om alvast kerstmuziek te maken, zodat iedereen de weg gewezen werd waar de nachtmis zou plaatsvinden.

De inwoners van Kekerdom hebben de gang van zaken zeer op prijs gesteld. Het was zelfs nog drukker dan andere jaren. De ouderen hoefden tenslotte niet meer de dijk op, wat vaak moeilijk is.

Op tweede kerstdag –voordat het “Kindje wiegen” begon in zaal UNA was pastoor Siemons niet meer te houden: hij wilde zo graag een kijkje gaan nemen in de kerk. Johan Kop had hoge lieslaarzen en daarmee zou het wel lukken. Het fototoestel werd meegenomen en samen togen ze richting kerk. Wat hadden we graag gezien hoe zij de kerk binnengingen, maar we bleven in de UNA om de kinderen op te vangen. De kinderen werden ongeduldig en wij zijn maar begonnen met het Kerstverhaal. Bij terugkomst van pastoor Siemons is hij verder gegaan met ,,Kindje wiegen”.

Daarna kwamen natuurlijk de verhalen. De hele kerk stond tot aan de tweede tree van het altaar vol water, en ook de sacristie. Het bleek dat we vergeten waren om de kazuifels mee te nemen, dus die hingen allemaal in het water. En wat een troep was er toch in de kerk gekomen, een vieze bruinige slib. Onbeschrijfelijk.

We hebben rustig afgewacht tot het water zakte, we konden toch nog steeds in zaal UNA terecht. Toen we voor het eerst weer in de kerk kwamen stonden de schaapjes en de herders die we niet mee hadden kunnen nemen trouw te wachten in het hooi. We vonden het allemaal een hele belevenis dat we dit hadden meegemaakt, dat was toch wel heel bijzonder. Voor ons was Kerstmis als in een roes voorbij gegaan: je was alleen maar met de kerk en de diensten bezig geweest. Gelukkig hadden ze daar thuis alle begrip voor.

En als je al die mensen over en op de dijk zag gaan en staan. Er waren, denk ik, nooit eerder zoveel toeristen en fotografen bij de kerk geweest om een kijkje te nemen en alles op foto of film te vereeuwigen. Toen dinsdags het water ging zakken konden we vrij snel met het schoonmaken beginnen. Als ik daar nog aan terugdenkt, wat was dat een werk. Gelukkig hebben we een vaste schoonmaakgroep. En dan zie je pas waarin een klein dorp groot kan zijn: er werd Van alle kanten hulp geboden. Er ontstond een grote saamhorigheid. Ruth Awater kwam met de hogedrukspuit om het meeste vuil uit de kerk te spuiten en daarna kon het beginnen.

Iedereen vond het gezellig en werkte met veel plezier. Alle kazuifels werden gratis gereinigd door de stomerij die de uniformen van fanfare UNA altijd verzorgde. Zelfs het Bisdom schonk er nog aandacht aan en kwamen een kijkje nemen om een artikel in het Bisdomblad te plaatsen.

Opnieuw in 1995

Toen er in 1995 wederom sprake van was dat de kerk onder water zou lopen, waren we er veel beter op voorbereid. Bij de gemeente hadden we van te voren gevraagd of ze voldoende zandzakken wilden brengen. Zelf hadden we voor landbouwplastic gezorgd Wat schetst onze verbazing toen de gemeente aankwam met een wagen vol zand en lege zakken. Nou, dat was niet de bedoeling. Misschien een communicatiefoutje? Na een telefoontje hebben ze toch enkele mensen gestuurd om deze zakken te helpen vullen.

Zaterdags na de mis van 17.00 uur is alles wat nodig was uit de kerk verwijderd of naar het koor gebracht. De deuren werden voorzien van plastic en zandzakken. Het water bleef er niet uit maar de troep wel. Natuurlijk hebben we weer met man en macht gezorgd dat alles er weer piekfijn uit kwam te zien. Zelfs de banken, waaraan je precies kon zien hoe hoog het water had gestaan, werden deze keer geschuurd en gelakt. Behalve in de sacristie: daar hebben we bewust de kast niet bewerkt zodat men nu nog kan zien hoe hoog het water in 1995 heeft gestaan, omdat het onderste stuk veel lichter is gebleven.

Deze keer vonden we het niet zo spannend als in 1993. We reageerden ook allemaal wat laconieker. Misschien ook omdat we allemaal hier weg moesten en teveel bezig waren met het evacueren en bij thuiskomst alles weer in orde moesten brengen. Of dachten wij misschien: alles went, zelfs het hoge water?.