Kerstmis verliep intussen toch heel sfeervol en er waren veel mensen aanwezig. Bij de kerk hadden we een bord geplaatst met “missen in de UNA” erop geschreven om de mensen op de hoogte te brengen. Alleen de kerkklokken misten we, maar hiervoor had fanfare UNA een geweldige oplossing. De muzikanten gingen voor de UNA en op verschillende plaatsen in Kekerdom staan om alvast kerstmuziek te maken, zodat iedereen de weg gewezen werd waar de nachtmis zou plaatsvinden.

De inwoners van Kekerdom hebben de gang van zaken zeer op prijs gesteld. Het was zelfs nog drukker dan andere jaren. De ouderen hoefden tenslotte niet meer de dijk op, wat vaak moeilijk is.

Op tweede kerstdag –voordat het “Kindje wiegen” begon in zaal UNA was pastoor Siemons niet meer te houden: hij wilde zo graag een kijkje gaan nemen in de kerk. Johan Kop had hoge lieslaarzen en daarmee zou het wel lukken. Het fototoestel werd meegenomen en samen togen ze richting kerk. Wat hadden we graag gezien hoe zij de kerk binnengingen, maar we bleven in de UNA om de kinderen op te vangen. De kinderen werden ongeduldig en wij zijn maar begonnen met het Kerstverhaal. Bij terugkomst van pastoor Siemons is hij verder gegaan met ,,Kindje wiegen".

Daarna kwamen natuurlijk de verhalen. De hele kerk stond tot aan de tweede tree van het altaar vol water, en ook de sacristie. Het bleek dat we vergeten waren om de kazuifels mee te nemen, dus die hingen allemaal in het water. En wat een troep was er toch in de kerk gekomen, een vieze bruinige slib. Onbeschrijfelijk.

We hebben rustig afgewacht tot het water zakte, we konden toch nog steeds in zaal UNA terecht. Toen we voor het eerst weer in de kerk kwamen stonden de schaapjes en de herders die we niet mee hadden kunnen nemen trouw te wachten in het hooi. We vonden het allemaal een hele belevenis dat we dit hadden meegemaakt, dat was toch wel heel bijzonder. Voor ons was Kerstmis als in een roes voorbij gegaan: je was alleen maar met de kerk en de diensten bezig geweest. Gelukkig hadden ze daar thuis alle begrip voor.

En als je al die mensen over en op de dijk zag gaan en staan. Er waren, denk ik, nooit eerder zoveel toeristen en fotografen bij de kerk geweest om een kijkje te nemen en alles op foto of film te vereeuwigen. Toen dinsdags het water ging zakken konden we vrij snel met het schoonmaken beginnen. Als ik daar nog aan terugdenkt, wat was dat een werk. Gelukkig hebben we een vaste schoonmaakgroep. En dan zie je pas waarin een klein dorp groot kan zijn: er werd Van alle kanten hulp geboden. Er ontstond een grote saamhorigheid. Ruth Awater kwam met de hogedrukspuit om het meeste vuil uit de kerk te spuiten en daarna kon het beginnen.

Iedereen vond het gezellig en werkte met veel plezier. Alle kazuifels werden gratis gereinigd door de stomerij die de uniformen van fanfare UNA altijd verzorgde. Zelfs het Bisdom schonk er nog aandacht aan en kwamen een kijkje nemen om een artikel in het Bisdomblad te plaatsen.